Dag 5 17 september . Hoogtepunt: deceptie....

Route: Van Pacific Beach naar Mount Baker

Gemaakt door: Peter en René

Afstand: 343 mijl (waarvan 4 mijl stilstaand bewogen)

Reistijd: 13 uur 27 minuten

Gemiddelde snelheid: 25,4 mijl/uur

Laagst gemeten temperatuur: 47º F

Hoogst gemeten temperatuur: 68º F

Beoordeling: 9,5 en 5 (voor de oorspronkelijke route en voor de extensie)

Peter was wat verkouden, maar nam toch de uitdaging aan om als eerste een foutloos parcours af te leggen.

Topkoffer vol met goede moed en badges reed het oranje monster ons voor naar Olympic Island.

Het was iets of wat vochtig, maar na uitvoerige metingen kwamen we tot een hoeveelheid vocht van 0,002 mm, zodat we in onze statistieken nog steeds de vermelding van neerslag achterwege kunnen laten.

We ontbeten in een restaurantje vlak voor het Olympic National Parc en Peter had de serveerster/eigenaresse duidelijk kunnen overtuigen van het grote belang om de envelop met de sleutel van het hotel in Packwood ( zie dag 1) op de post te krijgen. Ze begreep het helemaal en heeft de postkantoorhoudster uit haar bed gebeld en gesommeerd binnen 10 minuten (op zaterdag) naar het postkantoor te komen om een uiterst delicaat pakket ter verzending te verwerken. We weten nog steeds niet waarmee gedreigd is, maar vooralsnog gaan we ervan uit, dat Peer zonder oponthoud het land mag verlaten. Ook hier weer de kracht van de klompjes ingezet.

Nu konden we met een gerust hart op pad. Bij binnenkomst van het Olympic National Parc het visitor centre bezocht en een mooie pin gescoord.

Peer wilde een badge ruilen, maar dat gaat niet bij een Park Ranger.

Wel mocht hij een test afleggen voor het examen Junior Ranger. We hebben hem wel moeten helpen met de paalsteek en mastworp, maar met de hakken over de sloot toch geslaagd.

Hier de trotse Junior Ranger!

De rit door Olympic National Parc was overweldigend mooi. We zijn geëindigd bij Hurricane Ridge, waar we de Olympic Mountain mooi konden bekijken.

Hieronder een aantal foto's uit dit park.

Nadat we dit werkelijk schitterende park hadden verlaten, reed Peter voorop naar de pont (hier hebben we dus stilstaand bewogen), die hij had geboekt voor de afvaart van 17.15 uur. We moesten 3 kwartier van te voren aanwezig zijn en om wat badges te kunnen scoren lapte hij alle snelheidsbeperkingen aan zijn motorlaars. Helaas, geen prijs! Maar wel precies op tijd bij de veerpont. We konden er meteen op!

Dor deze snelle actie waren we dus al om 17.00 uur aan de overkant en daarom hebben we besloten alvast een stuk van de (lange) route van de volgende dag te nemen. We kozen ervoor om naar Bellingham te rijden en daar een hotel te boeken.

Hier het eindpunt van de route van Peter: Pass Deception. Een voorbode???

We waren om 19.15 uur bij Holiday Inn Express in Bellngham en Willie startte de onderhandelingen. Helaas, geen non smoking rooms. Kijken we even verder.

Na 7 hotels gebeld te hebben kwamen er achter dat het kennelijk het laatste weekend van de vakantie was en veel ouders brachten hun kinderen naar university en bleven allemaal slapen.

Er was dus geen kamer meer te krijgen.

Willie heeft toen op zijn ZUMO adressen opgezocht en uiteindelijk iets gevonden. Een uur rijden, maar we hadden weinig keus en ook nog honger.

\

In deze HillyBilly-kroeg hebben we wat BBQ gegeten, om te vervolgens naar ons hotel in Mt Baker te rijden. Peer voelde zich erg beroerd en we moesten ergens een sleutel ophalen en de instructies hoe we naar onze slaapplaats konden komen.

Dit was allemaal goed gegaan en we komen uiteindelijk in een blokhut zonder internet en verwarming.

Gelukkig hebben Willie en ik bij de padvinders geleerd hoe te handelen in soortgelijke situaties, dus binnen no time lag Peter in bed, brandde de kachel en zaten we nog na te praten en te evalueren onder het genot van een glaasje cola en wat nootjes (amandelen met chocoladesmaak).

Morgen met Peter debriefen. Dit was een beetje overmacht, maar we hebben te veel gereden.